Blij worden van kleine dingen!

Eindelijk kan ik weer op mijn fiets stappen om naar school te gaan. De vakantie en mijn weekje ziek zijn heeft al veel te lang geduurd. Mijn handen en voeten beginnen weer te kriebelen en ze willen graag weer wat doen. Al weken spoken er allemaal leuke knutsel ideeën door mijn hoofd om samen met de kinderen te doen en ook voor de gymles zijn er weer genoeg activiteiten.

Ik loop de klas binnen om mijn eerste rekengroepje op te halen. Jullie kunnen wel even met mij meelopen…zie jij wat ik zie…als je goed kijkt kun je precies mijn rekengroepje eruit halen. Achter in de hoek zit een jongen helemaal te glunderen en ook de meiden voorin de klas weten van geluk niet welke kant ze op moeten kijken. Voordat de 2 schoolbankjes naar buiten worden gesleept, wordt er nog even geïnformeerd wanneer de gymles is. En dan kunnen we onder de mango boom weer aan het werk. Ik pak de rekenschriften…WAAAUUUUUWWWWWW…dat waren ze even vergeten.
Heerlijk om weer op school te zijn, ik ben een gelukkig mens als ik al die vrolijke kinderen om mij heen zien. Ik ben trots op mijn rekengroepjes. Ze gaan zo veel vooruit en ze blijven oefenen, wat een doorzetters!

Mariam vindt de tafels toch wel moeilijk. 1 x 3 is toch gewoon 4. Het is toch wel lastig om te snappen dat het niet optellen is, maar wat betekent het dan?!?. Maar ze geeft niet op…goed luisteren naar juf en oefenen, oefenen en nog eens oefenen. Nu schrijf ik een hele bladzijde keersommetjes voor haar op…helemaal zelfstandig pakt ze de flessendopjes en maakt ze de groepjes, zodat ze het antwoord zelf kan opschrijven. Super man, wat kan ik hier blij van worden.
Hamiel gaat als een speer met de tafels. Hij begrijpt het zo goed en dat vind ik echt heel knap. Soms ziet hij zijn buurman heel hard ploeteren op een som. Hij kijkt mij even aan, lacht, ik weet dat hij het antwoord weet, maar hij besluit toch met zijn eigen werk door te gaan. Hè hè…ze beginnen te begrijpen dat voorzeggen gewoon helemaal geen zin heeft. Knap man, ik maak een sprongetje van geluk.
Bintu kan na weken optellen en aftellen met hulp van de rekenketting, nu ook elke som netjes onder elkaar schrijven en samen met de + of – heel goed oplossen. Ze ziet dat juf even druk bezig is, dus pak ze haar potlood en loopt naar haar vriendinnetje toe. Vol enthousiasme probeert ze haar uit te leggen hoe het moet. Ze heeft goed afgekeken bij mij, want het is een echte juf…haha. Leuk leuk, ik geniet echt van die kleine dingen.

Maar achter deze oogjes schuilt ook heel veel angst. Bang om fouten te maken en bang om dingen verkeerd te zeggen. Na de vakantie is het weer even wennen, de schuchterheid van de kinderen is weer even terug. En dan beseffen dat het niet erg is om bij juf Mayke fouten te maken en dat we samen een heel eind kunnen komen. Al moet ik het 10 keer uitleggen, dan nog leg ik, geen enkel probleem, het voor de 11de keer uit. De high five is weer even slikken, maar al gauw begint daar weer het lichtje te branden dat er bij mij niet geslagen wordt.

Zoveel energie je van de kinderen krijgt, zoveel tegenwerking kun je van de leraren verwachten. Geen enkele enthousiasme over wat je doet en wat de kinderen maken. Zijn het jaloerse blikken? Nee niet jaloers, het is een ongeinteresseerde blik die dwars door je heen kijkt. Het enige moeilijke wat ik soms vind is, dat ze wel kunnen, maar gewoon echt niet willen. Ze willen niet veranderen, ze willen niet anders lesgeven en ze willen al helemaal geen leuke ideeën van een blanke vrijwilliger uit Nederland.
De wereld valt niet te veranderen, ook dat steentje is soms moeilijk te vinden. Je doet hier je werk, wil heel graag wat blijvends opzetten, maar daar is weinig animo voor. De ghaneze hebben hun eigen leven, eigen cultuur en vooral hun eigen wil. Op hun manier doen ze het harstikke goed, maar er heerst gewoon een mentaliteitsveschil! Één ding weet ik zeker, de kinderen zijn ó zo blij met me. En daarnaast had ik dit avontuur voor geen goud willen missen!

Ook in het gastgezin kan ik rustig op mijn bankje voor ons hutje zitten en alleen al om mij heen kijken. Echt genieten hoe heerlijk de kinderen met elkaar aan het spelen zijn en hoe lief ze voor hun broertjes en een zusjes zijn. De geiten lopen rond, nemen een likje uit de pan en worden snel door de kleine meiden weggejaagd. Ook de kippen pikken soms stiekem wat weg uit de pruttelende pannen. De grote girls staan het eten fijn te stampen, wat een samenwerking zeg. En tussendoor hoor je de oma nog even schreeuwen dat ze graag wat water wil. Druk, druk...de baby wordt bij mij in de handen gedrukt en ik blijf genieten van wat er om mij heen gebeurd.
We hoeven maar op ons fiets aan te komen en bij iedereen schijnt er weer een lach op het gezicht. Een opblaasbal, samen kettingjes maken, ze vinden alles zo leuk. Ook een uitje naar het voetbalstation (met de oudste 4 kinderen) is geweldig. De eerste keer dat ze daar zijn en na het rustsignaal wordt er gevraagd “Is het afgelopen?” Haha...nee, onder een genotje van wat popcorn en een lekker drankje kijken we naar de tweede helft. En van elke gemeende “thank you” dankjewel kan blij worden, wat is het toch een leuke familie!

Op straat kom je ook genoeg lieve Ghanaze mensen tegen. Elke week halen we het fruit bij het zelfde kraampje. De sinaasappelvrouw ziet mij in de verte al aankomen en roept “Hello friend!!!”. Een echte ghaneze groet...hand klap met een knip met de vingers. Het zakje wordt al gepakt en er worden 6 sinaasappels ingestopt (1 gratis) en soms in een goede bui stopt ze er wat meer bij.
Onze flesjes frisdrank halen we ook altijd bij hetzelfde winkeltje. Als vaste klant leren we de mensen van de shop ook echt kennen. Voor het meisje nemen we regelmatig een Engels boek van kantoor mee en ook voor de jongen hebben we nog een leuk voetbalshirt in de tas. En als we langs komen is er altijd tijd voor een praatje...

Nu ik dit verhaal schrijf zitten Hendrik’s ouders in het vliegtuig. Spannend hoor…weer bezoek. Ik merk aan Hendrik dat hij het ook echt ontzettend leuk om zijn ouders zijn plekje te laten zien en ik begrijp als geen ander hoe fijn dat is. Ook zijn ouders zijn erg nieuwsgierig…we gaan er voor zorgen dat we een leuke tijd hebben!!!
Verder gaat het mij alweer een stuk beter, maar dat hadden jullie vast wel uit het verhaal opgemaakt. Na een ochtend werken ben ik wel even toe aan rust, maar de medicijnen komen er aan…nog even wachten.
En ja ik heb een nieuwe coup. Vorige week vlechtjes in mijn haar laten zetten…! Ik dacht hier kan ik het voor het geld, 5 euro, wel proberen. Met een grote mond zei ik nog wel, “als het niet mooi is, dan haal ik het morgen weer uit”. Maar het deed zo zeer…eens en nooit weer;). Eerst even wennen, maar nu vind ik het toch wel leuk!
De kinderen genieten van alle de kleine dingen, elke high five en sticker zorgt voor glunderende oogjes. Maar ook ik wordt echt blij van hele kleine momenten. Dat moet je hier ook echt doen, want anders raak je hier heel gefrusteerd van alle dingen die je tegenwerken.

Allemaal veel groetjes van Hendrik, die stiekem toch wel een beetje zenuwachtig is!

Dikke kus,

Mayke