Alleen maar kijken…of toch proberen???

Ons bord met rijst is weer achter de kiezen en het begint al een beetje schemerig te worden. Op de achtergrond horen we de moskee weer bulderen…ja die houdt nooit op. Antonio, onze gastvader, staat onder de douche, want het is weer bijna tijd om naar zijn werk te gaan (nachtwaker, maar overdag is hij ook als boer aan het werk). De kinderen zijn nog even druk mama aan het helpen. Solomon, onze herder, komt met een stok achter de geiten binnen rennen, die gaan weer naar hun hok toe voor de nacht. Samson zit met zijn handen in de bak varkensvoer, een beetje water erin en roeren maar met die armen. En Tina en Hannah houden het eten en het vuur goed in de gaten. De kleine meiden worden af en toe even geroepen…NAP (zo antwoorden ze hier met “ja”), maar toch mogen zij nog echt klein zijn en genieten van het buiten spelen.

Als alle klusjes gedaan zijn, kijken ze met vragende ogen onze kant op. Zullen we een spelletje doen? En voor het weten zitten we weer in de strijd om te winnen. Ik ben dit keer toeschouwer. Hendrik speelt het samen met zijn gastbroertjes en zusjes. Het is spannend en dat is ook de merken, het geluid wordt steeds harder. En fanatiek… Ongelovelijk dat Konfor, die naast ons ligt, gewoon door blijft slapen.
Solomon is eigenlijk te lief voor het spelletje. Hij gooit om de haverklap 6 en Hendrik maar wachten mijn zijn vier pionnen. “Hier je mag mijn zes wel hebben…”. Wat een schatje hè! Dan staat hij te wachten om zijn laatste pion binnen te zetten. Samson moet 6 gooien en dan 3 om hem van zijn winst af te houden. En ja hoor hij zegt tegen zijn broer, 6 en 3, en wat denk je??? Hij kan weer mooi opnieuw beginnen…
Het blijft spannend, heel de buurt komt erom heen en iedereen wil zich er mee bemoeien. Uiteindelijk zet Samson zijn laatste pion in het huis, hij springt overeind en maakt een dansje van geluk.

Tijdens het spel besef dat ik echt moet gaan genieten van de laatste dingen. Het is nog een paar daagjes en dan gaan we toch echt vertrekken bij het gastgezin. Basama, mijn (grote) vriendin zit bij mij op schoot en zo af en toe zit ze in mijn haar te friemelen. Mijn haar is ook zo anders dan dat van de mensen hier. Ze geeft me een dikke knuffel…en kijkt me lachend aan…ze zet haar handen op de grond. Ow je wil een handstand maken. Ze spreekt bijna geen woord Engels, maar we begrijpen elkaar (bijna) altijd.
De volgende ochtend vroeg ik op het bankje buiten mijn brood te eten en denk ik, wat ben ik toch blij dat we de laatste 2 maanden in zo’n leuk gastgezin hebben gezeten.
Nog even mijn spullen in de tas en de zakken mee voor het zaklopen op school (ook daar doe ik extra leuke dingen deze week). We doen de deur op slot. Basama en Konfor kijken me verdrietig aan… Onze gastvader legt uit dat ze denken dat we nu weggaan. Nee joh meiden…we blijven nog een paar nachtjes.

Al weken wil ik die bak met water op mijn hoofd sjouwen, al weken wil ik een keer zo’n kindje op Afrikaanse manier op mijn rug en al weken kijk ik er met wonderbaarlijke ogen naar. En zo’n laatste week geeft je het duwtje in je rug…
Pffff…ongelofelijk dat je zo’n bak op je hoofd kunt houden. Laat staan als hij helemaal vol is met water. Ook het kindje op je rug is een raar gevoel. Blijft het echt wel zitten? Kan het niet zomaar loslaten? Na een tijdje ermee rondgelopen te hebben, voelt het eigenlijk toch wel heel fijn. Ga ik later ook maar in Nederland proberen;)!

Afscheid nemen vind ik moeilijk en helemaal als het zo leuk is. Dus het zullen nog wel even moeilijke momenten worden bij het gastgezin en op school. Maar laten we vooral de laatste dagen nog heel veel plezier maken!!! Morgen gaan we ieder geval gezellig met onze gastkindjes naar het zwembad! En ook de bingo en zaklopen heb ik nog in twee klassen tegoed!

Allemaal de groetjes van Hendrik.

Liefs Mayke

p.s. mooie familiefoto’s hè! Eerst samen naar de kerk en daarna in onze mooie kleren even foto’s gemaakt!