Een dagje op de boerderij...

De afgelopen dagen is 5 uur opstaan meer een gewoonte dan een uitzondering. De wekker gaat, we wrijven onze slaap uit onze ogen...ja het leven van een toerist kan soms best zwaar zijn¡)!

Hobbel de bobbel in de chickenbus zijn we op weg naar een boerderij in de middle of nowhere. Al dat gewiebel schudt ons lekker wakker.
De avond ervoor hebben we duidelijke instructie gehad hoe we bij de boerderij moeten komen. Gewoon op tijd zijn en de goede bus pakken dat is het belangrijkste, want daar in ´
´la labranza´ zal een familielid ons al opwachten.
Best spannend hoor!! Nemen we wel de goede bus en staat er straks wel echt iemand te wachten...

Alle drukte was voor niks, want zodra we de bus uitstappen worden we van harte welkom geheten. Hup, backpack op de rug en 2 kilometer lopend de bergen in. Na 200m denk ik al, pfff...wat is het warm (en dan is het nog maar kwart over 7 ´s ochtends). Bezweet komen we aan, maar er staat al een lekker ontbijt op ons te wachten.

De zoon, Jaimey, neemt ons ´s ochtends mee op sleeptouw. Wat is het toch leuk als je een beetje spaans kunt, want hij legt van alles uit over de boerderij en over hun land. ´Kijk daar is ons maisveld en hier hebben we het veld met de koffieplanten. Daar zijn de bonen en o ja we hebben ook nog sinaasappel- en mangobomen´. Onderweg plukken we overal wat uit, zodat we met handenvol naar huis gaan.
Een echt avontuur, want we moeten over dezelfde weg als de koeien, paarden en varkens en ja een koeienvla lijkt soms best een beetje op een steen. Glibber de glibber, van steen naar steen springen we. Help, ik glij uit! Gelukkig is Hendrik er om mij op te vangen, oeps...nu heeft hij een modderpoot.

´s middags blijven we rondom het huis. Na de lunch eist mama van de familie dat we even lekker gaan uitrusten in de hangmat. Aha...later begrijpen we waarom...we worden aan het werk gezet. Een bak vol koffiebonen krijgen we voor onze neus om te helpen met het sorteren van de goede koffiebonen. En ook het pellen van de bruine bonen wordt ons geleerd. Eigenlijk laat ze ons gewoon hun leventje zien. Alles wat ze eten verbouwen ze zelf, want ze hebben ook nog een geweldig grote moestuin met van alles erin. Mmmm...dat smaakt lekker die verse groeten tijdens het eten.

De zon gaat onder, het wordt donker. De kaarsje gaan aan, want er is geen stroom. Met de hele familie zitten we aan tafel te eten. Echt gezellig! Er wordt echt gepraat en we hebben het over de verschillende culturen van onze landen.
En dan wordt de gitaar gepakt. Wow...wat kunnen mensen veranderen. Papa en dochter maken samen muziek... We lachen heel wat af!! Natuurlijk wordt het tijd om de spelletjes uit de tas te pakken. Nog één keer...eigenlijk willen we gewoon niet stoppen, maar we zijn zo moe!

Vroeg uit de veren. Ach vanaf een uur 4 staat de haan toch al te kraaien. Er is weer werk aan de winkel. De koeien moeten gemolken worden!! Als we aan komen lopen zit papa van de familie al druk te zwoegen. Het melk spuit uit de uiers. Natuurlijk willen wij dat ook doen. Eerst is het al een heel karwei om op het krukje (met één poot) te gaan zitten en als ik dan eenmaal aan de uiers begin te trekken...ja dan komt er maar een lullig straaltje uit. Je kunt wel zien dat ik in een andere tijd ben opgegroeid.

En dan breekt het moment aan dat we alweer weg gaan. Het was maar één dag en toch lijkt het of we dit gezin al veel langer kennen. Ze zwaaien ons uit en geven ons een knuffel. Ik weet zeker als we straks aan Nigaragua terug denken, dat deze familie voor een lach op ons gezicht zorgt!

Nog 6 nachtjes slapen en dan zijn we bij Triny. Ik lijk wel een klein kind, stiekem ben ik toch een beetje aan het aftellen. Maar Nigaragua is te mooi en de mensen zijn te leuk om daar geen aandacht aan te besteden, dus we genieten gewoon nog even door!

We wensen diegene in lemmer een hele fijne lemsterweek!

Haste leugo!

Hendrik y Mayke