Ons hutje in Afrika…:)!

Doei fan, doei stroom…spannend we gaan naar een nieuw gastgezin. Toch een raar idee, de kamer bij het gastgezin is toch wel echt je thuis geworden. Maar zodra we gedag zeggen en er bij de gastfamilie alleen een mager “Bye Bye” vanaf kan onder het afwassen, weten we allebei dat het goed is dat we gaan. Al doen de verdrietige oogjes van Wupini mij wel heel wat. Hij zal ons wel gaan missen en vooral zijn grote broer Hendrik!

Als we aan komen fietsen, staat ons nieuwe gastgezin al op ons te wachten. We zijn echt verbaasd over hoe hartelijk we worden ontvangen. Zo anders als bij ons vorige gezin. We zijn nu nog maar een week bij dit gastgezin, maar het lijkt of we al een betere band met hun hebben.
We wonen nu bij een christelijk gezin, wat betekent dat er 1 man en 1 vrouw is met hun 7 kinderen. Het is fijn om weer even een ‘normaal’ gezin te hebben. Niet dat rare gedoe met meerdere vrouwen. Het gezin woont in een compound, dat zijn allemaal hutjes in een rondje bij elkaar. De hut is om te slapen…tenminste als het te koud is en voor de rest gebeurd alles, koken, wassen, spelen, etc…in het pleintje in het midden.
We hebben een hele lieve gastmama, ze spreekt misschien gaan Engels, maar via haar kinderen vraagt ze alle dingen die ze wil weten. Ook onze gastpapa is een hele lieve man, een beetje verlegen. Het is zo leuk om te zien dat hij echt om zijn kinderen geeft en ook neemt hij soms de tijd om even met zijn vrouw te kletsen. Echt, ik heb maar weinig mannen in Ghana gezien, die zo meegaand zijn met de familie.
En dan onze broertjes en zusjes, 7 stuks, en allemaal even leuk. Ze houden van spelletjes…dus een beter gezin hadden wij niet kunnen treffen :). Samson van 19, Sinab van 17, Hannah van 14, Salamon van 11, de tweeling Bashama en Konfor van 5 en de laatste kleine knul, Aisac van 2 maanden. Ze zijn helemaal blij als we weer thuis komen en vinden het heel jammer als we weggaan. Maar als we er zijn doen we allemaal leuke dingen, kleuren, spelletjes, vouwen, voeballen…

’s Avonds zetten we ons tentje op (hangen de klamboe aan de waslijn) en liggen tussen de oma, mama en alle broertjes en zusjes gezellig buiten (de papa is aan het werk als nachtwaker). Voordat we in slaap vallen, kijken we nog wat om ons heen. Twee geiten lopen nog wat rond, gelukkig zit de rest achter een hek opgesloten, de hond is nog wat rond aan het snuffelen en ook de pan staat nog op het vuur te pruttelen. We kletsen nog even na over onze dag en zeggen dan tegen elkaar “het is hier echt leuk hè”.

Midden in de nacht schrik ik wakker, wat ligt daar bij mijn voeten. Haha…de hond…ja logisch, waar lig jij liever…op een lekker matras of op de harde grond?!? Ach zolang hij bij mijn voeten blijft liggen, vind ik het geen probleem. Maar natuurlijk zoals als elke hond heeft hij echte hondenstreken. Na één vinger, wil hij ze allemaal…dus hij komt steeds dichter bij mij kruipen. Even krijgen we hem eraf, maar 5 minuten later ligt hij al weer gezellig bij mij. Luisteren doet hij heel goed, maar ja naar blanken…dat is toch wel wat anders.
Dan hoor ik een grote plons, wat is dat??? Samson en Sinab, onze oudste gastbroer en gastzus zijn met tonnen op hun hoofd water aan het halen. Hoelaat is het? Is onze nachtrust nu al voorbij? 2 uur…wat…maar al gauw vallen we weer in slaap en in de verte hoor ik af en toe de waterval in de ton vallen.
De zon komt op, de vogels beginnen te fluiten. In ons tentje, worden we wakker en het lijkt wel of we op de camping zijn. In de verte horen we de kinderen al met elkaar spelen. Wat heerlijk dit buiten leven. We verplaatsen ons matras nog even naar binnen, proberen wat te slapen of gewoon lekker een boek erbij.
Na ons ontbijt, moet ik toch echt voor mijn grote boodschap. Ja en net zoals op de camping, zit er niet een toilet naast je deur. Ik loop richting het poepveld (haha…jullie zullen het geloven of niet, maar zo werkt het in de compound), mijn zusjes vliegen nog even achter mij aan, maar zodra ze begrijpen dat ik die kant op loop, lopen ze netjes terug naar huis. Onderweg kom ik nog wat kinderen tegen “Salaminga, Salaminga”. Ik zwaai nog even voordat ik tussen de struiken ga zitten…

Een echt camping gevoel hebben wij hier…misschien wel wat anders dan we in Nederland gewend zijn, maar niet minder leuk. In plaats van een heerlijke relaxe tuinstoel, zitten we op houten bank voor onze hut en ook de schone toiletruimtes hebben hier een andere betekenis. Maar echt we vinden het hier super leuk!!!

Hendrik is weer lekker begonnen met zijn werk. Alle kinderen vinden het leuk dat hij er weer is en hij hoopt dat hij de komende weken nog veel kan doen voor de computerschool. Helaas, zoals hier wel vaker dingen anders lopen, hebben de meeste scholen een weekje langer vakantie. Hopelijk kan ik volgende week echt weer beginnen…want ik heb er zo zin in om weer lekker met de kinderen aan het werk te gaan.
Maar zoals jullie mij allemaal kennen, kan ik zo’n week natuurlijk niet stil zitten. Dus heb ik samen met twee andere vrijwilligers de kwast in de handen gepakt en hebben we de kleuterklas met leuke beschilderingen versierd. Als zij volgende week op school komen zijn ze vast helemaal verrast.

Allemaal een fijn weekend! Groetjes van Hendrik en het volgende verhaal zal hij jullie weer een mooi verslag doen van het leven in Ghana!

Heel veel knuffels,

Mayke