Olé olé vakantie!

Hier zijn we weer! De afgelopen weken zijn wij weinig in Tamale geweest. Eerst de ontzettende leuke weken met mijn moeder en mijn zus en daarna een indrukwekkende vakantie in Burkina Faso. Eindelijk hebben we weer tijd om achter de computer te kruipen. We beginnen ons verhaal bij lang lang lang geleden...

’S ochtends een smsje van mama, een uur vertraging maar we zijn op weg. Ja dat is Ghana hè, kunnen ze gelijk kennis maken met het land. Nog 12 uur wachten…als er tenminste geen rare dingen gebeuren onderweg…dat is best lang. Ach gewoon veel doen…wassen, internetten, de stad in, gezellig lunchen, djembeën…dan is de dag zo voorbij. Mijn buik begint toch een beetje te kriebelen als we naar het busstation gaan. En het zenuwachtige gevoel wat ik de hele dag nog niet gehad had, komt nu toch wel een beetje opzetten. Daar is de bus!!! Ja ja ja…daar zitten ze. En o wat is het fijn om weer een knuffel van je moeder en je zus te krijgen!!! Zo vertrouwd!!! Na een uur kletsen, lijkt het allemaal al zo normaal.

Door hun bezoek besef je weer even in wat voor andere wereld je leeft. Waar wij wonen en rondfietsen is voor ons al zo normaal, terwijl zij echt hun ogen uit kijken. De koeien die de straat oversteken op de drukste weg in Tamale of de vrouw die langs je loopt met een torenhoge stapel op haar hoofd. Al het afval wat gewoon op de grond gegooid wordt en om de haverklap een brandje, want waar moet je anders met je afval heen. Even denk ik weer terug aan mijn eerste week…elke avond viel ik als een blok in slaap van alle nieuwe indrukken.

Een weekje in Tamale om alles te laten zien. Hup op de fiets en jullie gaan maar mooi met ons mee op pad. Pfff moet je elke dag in deze hitte omhoog fietsen?!? Een kijkje op school in mijn reken-, knutsel en gymles. De kinderen vinden het allemaal erg interessant. “Mama…sister???” en ze beginnen te giechelen.
Maar ook de echte Ghanese dingen moeten worden ervaren. Gezellig samen fufu (traditioneel) eten bij ons gastgezin. Was wel lekker of niet;)? We vonden het zelfs zo lekker dat daarna heel buurt onze restje konden opeten…haha! Alleen de sfeer erom heen was al super. Heel gastgezin genoot ervan…we hadden ze nog nooit zo vrolijk gezien. De djembé werd erbij gehaald en alle kinderen stonden om ons heen te dansen.
Ook een djembé lesje en een middag onze eigen batik (een stof) maken kon niet ontbreken.

Na een drukke week, maar met een voldaan gevoel stappen we de bus in naar Mole. En zoals jullie in het vorige verhaal lazen hebben we heerlijk geluierd en olifanten gekeken. Wat blijven deze beesten toch fascinerend. Fantastisch om ze te zien stoeien in het water, even verstoppen en “whaa…daar ben ik weer”.
En ja hoor, Mayke moet natuurlijk precies nu malaria krijgen. Eindelijk rust en dan komt het hè. Ondanks dat we allemaal onze zieke dagen hebben gehad (behalve Hendrik…sterke jongen hè;)), hebben we een ontspannen week gehad. Vooral de dagen in een bungalowtje in Nkouranza op het hand&hand project, een project voor verstandelijk gehandicapte mensen, waren leuk. De kinderen zijn zo vrolijk en genieten op hun eigen manier zo van hun leventje daar. Vooral de hulpkok...geweldig zo’n knuffelige jongen!
Dan komt het moment van het afscheid. Het lijkt wel weer even of je op schiphol staat. De laatste knuffel, goed onthouden hoe het voelt, want het duurt wel weer even. Zij stappen de auto in en we zwaaien ze uit. Dan bekruipt me een heimwee gevoel…zou wel weer even mee naar huis willen.

Mama en Carine zijn nog niet weg of wij zijn alweer druk bezig met ons volgende avontuur. Ons weekje vakantie samen naar Burkina Faso. Zodra we de grens overlopen, merken we dat we in een andere wereld zijn. “Bonjour,…….”, “Eh, wat….??” O ja we zijn in een Franstalig land. Even omschakelen hoor. We proberen ons Frans van de midelbare schooltijd een beetje op te halen, maar dat is toch wel ver weggezakt. Nou ja...er komen wel heel veel verhalen over de leraren naar boven...haha!
Aan alles merk je dat het een franse kolonie is. Van een lekker stokbroodje tot heerlijke avondmaaltijden. Maar ook de gezellige terrasjes en het uiterlijk van de stad. Als we ’s avonds in een restaurant zitten met een rosétje en een heerlijke pizza/lasagne voor onze neus, hebben we een echt vakantiegevoel, net of we in Frankrijk zitten.

Op naar de woestijn…wat een beleving. 5 uur in de auto en je ziet de natuur veranderen. De begroeiing wordt steeds minder en om je heen verschijnt steeds meer zand. Overal zien we de ezeltjes rondlopen met volgeladen karren, wat zijn dat toch mooie beesten!
Aangekomen op onze slaapplaats gaan we eerst maar douchen, want het wordt bijna donker. Na een lekker warme douche (het water is opgewarmd door de zon), komen we bij ons hutje. De lantaarns worden klaargemaakt en ook het kampvuur wordt aangestoken. Bij het kaarslicht genieten wij van onze maaltijd om daarna in ons bedje te stappen. We kijken nog even naar de prachtige sterrenhemel en kunnen bijna niet beseffen in wat voor wereld we zijn beland.
’s Ochtends wordt je wakker. Je knippert nog even goed met je ogen…overal zand…o ja we zijn in de woestijn. Je stapt uit bed en het zand kriebelt alweer onder je voeten. Het lijkt wel een heel mooi strand, alleen de zee ontbreekt nog;). Na ons ontbijt stappen we op een kameel en de droomwereld houdt maar niet op. Totdat de zadelpijn toch wel echt toeslaat…we zitten op een kameel midden in de woestijn!!
Tijdens de toch komen we langs bij de plaatselijke bevolking. Indrukkenwekkend om de nomaden te ontmoeten, die wij ons alleen maar kunnen herinneren uit de geschiedenisboeken. Het is mooi om te zien dat deze mensen zo weinig hebben, maar zo gelukkig zijn. Ze leven om zichzelf in leven te houden en als er echt geen eten meer is, moet er toch maar een geit of schaap verkocht worden op de veemarkt.
Dan komen we bij een hutje waar drie vrouwen, of beter gezegd meisjes, het eten staan klaar te maken. Drie keer per dag hetzelfde voedsel en elke keer moet het weer een paar uur fijngestampt worden. De meisje kijken ons aan. Hoe oud zullen ze zijn? 12, misschien 13. De gids legt ons uit dat het de 1ste, 2de en 3de vrouw van dezelfde man zijn. Ik vraag of ik een foto mag nemen. De meiden beginnen als echte pubers te giechelen. Deze meiden horen nog niet getrouwd te zijn en horen al helemaal niet zwanger te zijn. Zij horen van hun jeugd te kunnen genieten, maar hun leven ziet er heel anders uit…

Nog nagenietend van ons succesvolle voetbaltoernooi en onze heerlijke vakantie. Kijken we nu alweer uit naar onze nieuwe uitdaging.
Vandaag alle spullen inpakken, vanavond nog even een big party in ons gastgezin met pannekoeken en dan nog één nachtje slapen onder de fan. We sluiten de deur achter ons met de enige luxe die we eigenlijk nog hadden. Doei fan, doei stroom…we gaan vol goede moed naar een nieuw gastgezin, een hutje in de compound. We hebben er ontzettend veel zin in!!! Jullie raden natuurlijk al waar ons volgende verhaal over zal gaan…

Vanuit Ghana willen wij jullie een hele leuke koninginnendag wensen! Drinken jullie maar een paar biertjes extra voor ons!

Tot snel,

Liefs Hendrik en Mayke