Terug in de tijd…

Zaterdagochtend, spannend…we vertrekken vandaag naar ons gastgezin! We stoppen alle spullen weer in de koffers en tassen en kijken elkaar met een vragende blik aan. “Hebben we dit echt allemaal meegenomen uit Nederland?!?” Het lijkt wel of alles groter is geworden…het past niet meer… Even goed proppen en dan staan we, zoals echte Nederlanders, stipt om 9 uur klaar met onze spullen. Bash is dan nog druk bezig met de betalingen en het regelen van de taxi.

Een uur later dan gepland fietsen wij achter de taxi met onze spullen aan richting ons gastgezin. “Zou de familie al op ons staan te wachten, zouden ze Engels kunnen, hoe ziet onze kamer eruit, en…”. Eh…maar waar was het huis ook alweer. We zijn er één keer geweest om onze fietsen op te halen, want we zitten bij de fietsenmaker. Welk straatje was dat ook alweer. Alles lijkt zo op elkaar…

We fietsen het binnenpleintje op, het meisje Fatima staat al op ons te wachten. Het ziet er gezellig uit. Het is een echt familiehuis. Allemaal deuren die naar verschillende kamers leiden en in het midden net een kleine kinderboerderij en een stukje land. De geiten, kippen en kuikentjes lopen allemaal los rond en van het stukje land is niet veel meer te zien dan alleen de droogte. En helaas loopt daar ook de haan…zodat we in de ochtend weer op tijd gewekt kunnen worden.
Fatima loopt met ons mee naar onze kamer…wow wat groot! Is dit alleen voor ons!? We hebben gewoon een eigen woonkamer en slaapkamer met een ruimte waar we ons kunnen opfrissen (een emmer met water en je gebruikt het kleine bakje om over je heen te gooien). Na een uitgebreide stofbeurt, want het was echt heel stoffig, waarin we een mega spin en een dooie muis tegen kwamen, hebben we het daarna opgefleurd zodat het echt ons eigen plekje wordt.

We zijn er nog niet helemaal uit wie er allemaal in dit familiehuis woont, elke dag komen we weer een stapje verder, maar of we ooit te weten komen wie er allemaal wonen en hoe het allemaal in elkaar zit. Dat is nog maar de vraag.
Fatima probeert het allemaal wel wat uit te leggen, maar wat de ene keer de zus van haar is, is de andere keer de zus van haar moeder. Begrijpen jullie het nog?
In het huis wonen een vader en een moeder met 5 kinderen. De moeder zorgt de hele dag voor het eten en maakt van alles schoon. De vader slentert en hangt wat rond, zijn benieuwd of hij doordeweeks ook naar het werk gaat. Fatima is het jongste kind en is ongeveer 15 jaar, zij heeft 4 oudere broers waarvan één de fietsenmaker.
En verder, ja woont er nog meer. Een aantal broers van haar vader en nog wat vrouwen, maar waar zij bijhoren, we hebben echt geen flauw idee. En dan loopt er nog een klein jongetje rondt, volgens ons haar neefje,die af en toe even stiekem om de deur komt kijken of we er nog zijn.

Het eten, de afwas, het water halen alles wordt voor ons gedaan. We kunnen bijna spreken van roomservice. Er wordt op het belletje gedrukt en ze komen het eten bij ons binnen brengen. Het is niet altijd een fijn gevoel om als de koning en koningin behandeld te worden. Net of wij veel belangrijke zijn dan alle donkere mensen. En als je vraagt of je mag helpen, lachen ze je uit. Nu laten we het even zo, we respecteren hun manier, maar hopelijk kunnen we de komende tijd af en toe een keer een handje helpen.

En dan…“ik moet echt heel nodig”. Bij een huis zonder stromend water werkt dat allemaal wat anders. Op het pleintje staat een hok met vier deuren. 2 deuren zijn voor het plassen en de andere 2 deuren met slot zijn voor de grote behoefte. Met knikkende kniëen draai ik het slot open. “Ja, ik kan moeilijk niet naar de wc gaan…het zal er toch uit moeten”. Je stapt een hok binnen, je voelt je net een beest die in een veestal zijn behoefte doet. Je hangt boven een put, waar de stapel alleen maar hoger wordt. En dan geur die maakt het allemaal nog erger. Ach over paar maanden doen we hier hopelijk niet meer moeilijk over.

Zo dus dit is in het kort ons leventje bij het gastgezin. Het zijn lieve mensen, niet iedereen kan Engels, maar de blik in de ogen zegt genoeg. Met handen en voeten kom je heel ver. Wij kunnen hier alvast uitproberen hoe het samenwonen ons bevalt. En al die andere gewoontes, ach dat went echt wel. We leven gewoon een stuk terug in de tijd. Hopelijk kunnen we de komende weken wat meer binnen het gezin komen en staan we niet boven hen maar naast hen.

Knuf,

Van de twee Salamingas (ja hier is het geen Obruni, maar Salaminga...andere plek, andere taal:)),

Hendrik en Mayke

P.S. Wij kunnen met onze mobiele telefoon niet naar iedereen smsen dat heeft te maken met de soort provider die jullie in Nederland hebben. Dus...we denken aa jullie, maar we kunnen niet atijd laten weten.