Het enthousiasme van P3!!!

Maandagmorgen mijn fiets staat nog niet op slot of de kinderen van P3 komen mijn goedemorgen wensen. De stralende gezichtjes maken mij helemaal vrolijk, ik heb echt weer zin om te beginnen na het weekend. “Madam, vrijdag gym hè, vrijdag gym”. De handen gaan omhoog en de high five geeft het sein dat we natuurlijk een deal hebben. Het is nog maar maandag, maar ze kijken nu al weer uit naar de gymles aan het einde van de week. En om heel eerlijk te zijn, begint mijn gevoel ook alweer te kriebelen, want wat een heerlijke klas is dit. Zo vrolijk, zo enthousiast en zo fanatiek!!

Vrijdagochtend loop ik richting de klas, iedereen springt naar binnen en gaat netjes op zijn eigen plek zitten. Ik stap de klas binnen, het ochtendritueeltje (Goodmorning, how are you…) herhaalt zich, maar dan snel want we hebben er zin in…!!! We hebben P..E….wil ik zeggen, maar voordat ik mijn zin af heb, rennen ze juichend naar buiten!
De gymlessen vliegen voorbij, de eerste weken waren ze nog wat onrustig, maar met duidelijke regels (die de leerkrachten hier eigenlijk nooit hebben), kun je in deze klas heel veel bereiken. Deze week zelfs al in drie vakken gewerkt. Voetballen aan het eind?!? Alleen als we vandaag heel goed ons best doen. Ja een beetje manipuleren mag toch wel??
Tijdens de uitleg staan ze al te popelen om het nieuwe spel zelf uit te proberen. Wat moet de juf met al die flessen…??? (ja creatief moet je hier wel zijn). “Mogen we…”, je ziet de felheid in de ogen. De meeste Afrikaanse kinderen zijn gewoon gemaakt voor het sporten. Overal duiken ze voor en ze zijn nergens bang. Verliezen…ho maar…dat gebeurd niet zomaar. Er worden wat woorden gewisseld, er wordt wat geschreeuwd, maar altijd gaan de kinderen met een lach uit elkaar. Ze zijn gewoon heel temperamentvol! Lijkt kleine Mayke wel!

De tweeling, Faunan en Manan, in de klas zijn echt de toppers. De ene fles naar de ander gooien ze om. Hij loopt naar de middenlijn, hij kijkt om zich heen. Welke fles kan ik raken. Hij kijkt naar een fles, hij stapt uit en gooit heel stiekem de bal naar de andere kant . JA…weer één raak!!! Sommige kinderen hebben geen uitleg nodig, die voelen hoe ze het spelletjes moeten spelen.
Het laatste kwartier van de les is aangebroken. De kinderen mogen kiezen of ze willen voetballen of springtouwen. Ah…juf mogen we alsjeblieft dit spel nog wat langer doen?? Dit…leuker dan voetballen…dat geeft toch wel een kick! Wat kun je toch genieten van de kleine dingen!

Één keer in de week mag een klein groepje uit deze klas mee om wat extra hulp te krijgen bij het rekenen. Mariam heeft een speciaal plekje bij mij. De eerste weken keek ze heel voorzichtig om haar heen, de antwoorden van de rekenopgaven fluisterde ze mij toe en ze dacht dat ze alles fout deed. Één les, helemaal alleen voor haar, de andere kinderen waren niet op school. Al die aandacht deed haar goed en ze heeft mij verbaast. Ze bloeit op, ze lacht, ze durft hardop te praten en ze geniet van haar eigen rekenschriftje waar ze overal stickers mag plakken. Wat kan je toch genieten van de kleine dingen!

Soms is er in mijn week nog tijd voor een knutselmoment. Met de hele klas knutselen lijkt me niet zo’n goed idee. Ach, waarom ook niet, ik ga het gewoon proberen in klas P3. Met het verwachtingspatroon, het zal wel een enorme chaos worden, stap ik de klas binnen. Maar het tegenoverstelde is waar…ik kijk mijn ogen uit. Één duidelijk regel, er wordt niet gelopen met de schaar! En het liefst wil ik dat je gewoon lekker op je eigen plek aan het werk blijft.
De kinderen zijn zo serieus bezig. Ze kleuren, ze knippen, ze plakken. Sommige hebben nog nooit een schaar in de handen gehad. Hoe hou je zo’n ding eigenlijk vast. Even een klein stukje samen knippen en dan ze gaan als een trein verder.
Ali loopt van zijn plaats…“Eh wat heb jij daar in je hand”. Met zijn mooie lange wimpers en zijn lieve lach kijk hij je aan. Daar kun je toch niet boos op worden??? Het hoeft ook niet, hij heeft het al begrepen. Wat kun je met je lichaamstaal toch veel duidelijk maken.
Aan einde van de ochtend rennen ze met hun knutselwerkje naar buiten. De ballon is niet meer uit de handen weg te slaan. Overal op het schoolplein zijn de ballonnen te zien en je kunt echt veel spelletjes met de ballon doen.

De eerste weken heb ik echt mijn draai moeten vinden, er waren momenten dat ik dacht waar ben ik aan begonnen. In de ochtend was ik aan het werk, maar ik kwam helemaal gesloopt thuis. Het slaan, de engelse les, leraren die er nooit waren…ik vond het verschrikkelijk. Wat moet ik hier doen, waar kan ik ze mee helpen als ze de leerkrachten zelf eigenlijk helemaal niet willen. Er kwamen ochtenden voor dat ik voor acht uur op school kwam en dat de kinderen zelf de dag startte. En ook de oudere kinderen delen dan met het zweepje de ene klap naar de andere uit. En wat kun je doen?
De afgelopen weken is daar een hele ommekeer ingekomen. Dit wil ik niet!! Ik ben hier om iets goeds te doen!! Slaan waar ik bij ben wil ik niet!! Kinderen accepteren dat, ze zien mij in de ochtend, de stokken worden weggegooid en ze lopen naar de kleintjes toe om te zeggen dat ze netjes in de rij moeten gaan staan.
Elke ochtend stap ik weer met een lach op de fiets en heb ik zin om wat leuks te gaan doen met de kinderen. Ik besef weer hoe leuk ik het lesgeven vind en hoe gek ik op de kinderen ben. Met een goed gevoel fiets ik naar huis…

En als Hendrik ’s middags thuis komt, heeft hij ook enthousiaste verhalen. Ik vind het fijn dat hij nu ook zijn plekje heeft gevonden. De voetbaltrainingen samen zijn een leuke aanvulling op onze werkweken. Toch nog een beetje een project samen :)! Volgende week zullen we eens wat meer vertellen over de voetbaltrainingen, daar zijn jullie vast allemaal heel nieuwsgierig naar. Deze weken zijn de eerste stappen gezet richting ons voetbaltoernooi, maar er moet nog genoeg geregeld worden.

Groetjes van Hendrik!

Dikke knuffel,
Mayke