Ghanees geduld...!

Rond 1 uur fiets ik de binnenplaats van onze gastgezin op. Wupini, onze kleine gastbroertje, zit in de schaduw rustig te spelen met zijn zelf gemaakte katapult. Het elastiek (stuk snelbinder) schiet los…hij begint te prutsen om het weer in orde te maken. Hij pakt het elastiek, trekt het naar het stokje, bindt er een touwtje om heen. Pang…weer los… Vol geduld begint hij aan de tweede keer en ook de derde keer…hij kijkt even op, lacht naar mij en gaat weer verder. Bij mij begint het allemaal al te kriebelen, wat een irritant ding, ik had ‘m allang aan de kant gegooid. Wupini, blijft rustig, en om heel eerlijk te zijn bekruipt mij een gelukkig gevoel. Wat kunnen de kinderen hier op hun eigen manier toch heerlijk spelen met de spullen die wij al lang in de container hadden gegooid. Een fietsband met een stok en de kinderen zijn uren zoet. Of een blikje met een touwtje eraan kan ze helemaal blij maken.

Om 1 uur al thuis, jeetje wat een luxe…ja, ik zie jullie allemaal wel denken!! De hele middag vrij, wat wil je nog meer. Zo werkt het hier niet helemaal…
Kom je met alle brieven bij het postkantoor… “Sorry, de man van de stempels is er niet” Grrr…so what, er staan nog 10 andere mensen achter de balie, zo moeilijk is het toch niet om postzegels te verkopen. Maar nee, iedereen heeft hier zijn eigen taak en als de taak maar iets anders is, dan is het toch echt te ingewikkeld. Ja je bent zo een paar uur verder…

Het geld is bijna op, we moeten echt weer even naar de bank toe. Even?!? Je stapt de bank binnen. O gelukkig, vandaag máár twintig wachtende voor me, denk ik in gedachten. Altijd alles van de positieve kant bekijken hè…sommige dagen is het nog veel erger. Vol geduld sta ik in de rij op mijn beurt te wachten, zie ik de ene Ghanees naar de andere Ghanees voor mij in de rij opduiken. Hoe ze dat hier toch altijd voor elkaar krijgen?!? Één ding is zeker, met veel vriendjes kom je heel ver. Maar ik blijf rustig wachten. Ja je bent zo een paar uur verder…

Het wordt ook wel weer eens tijd om de was te gaan doen. De stapel wordt steeds hoger. Eerst maar even water halen (voor stromend water moeten we een kleine 50 meter lopen), hopen dat de kraan het doet. Een paar keer lopen we met een volle emmer heen en weer. Ik zoek een plekje in de schaduw en vul de drie bakken met water. Ik begin met de witte was…pfff waarom had ik ook een witte broek meegenomen. Van bak 1, gaan we naar bak 2, zodat ik de kleren in de laatste bak kan uitspoelen om ze daarna binnenste buiten aan de waslijn te hangen. Anders zijn de kleren al verkleurd voordat je ze überhaupt weer aan kan doen. En om heel eerlijk te zijn, gaat het wassen me best goed af en krijg ik zelfs de witte was (bijna) helemaal schoon. De dag daarna zie ik Wupini in de schaduw zitten. Naast de wasbakken ligt een hele stapel kleine kinderkleertjes. Ongelofelijk hoe zo’n kleine knul, van 6 jaar, zijn eigen kleren wast. Ze hebben er gewoon handigheid in. Zoals je leest, is het wassen hier wel wat anders dan in Nederland. Niet even op een knopje drukken, maar er echt de tijd voor nemen. Ja je bent zo een paar uur verder…

Niet helemaal fit, toch even een bloedtestje laten afnemen. Bij het eerste ziekenhuis kom je aan, waar je ze eerst maar in de wachtkamer zetten. Na 2 uur wachtend komen ze dan toch vertellen dat de lab man vandaag niet komt. Het volgende ziekenhuis ook daar zijn vandaag wat problemen er is geen stroom, dus kan er niet getest worden. Dus ga je door naar de volgende kliniek… Ja Hendrik werd er een beetje zat van. Bij de derde poging kon er eindelijk getest worden…malaria! Na wat medicijnen en een weekje wat rustigere aan en natuurlijk een lieve verzorging van mij;) gaat het al een stuk beter. Maar je bent zo een paar uur verder….

Na een (drukke) middag met veel wachten, heb je toch wel zin in het avondeten. De pan komt op tafel, we doen de deksel omhoog. Hmmm weer rijst vandaag, gewoon echt witte rijst. Witte rijst met helemaal niks…ja een gekookte ei. Eh…we hebben nog wel een blikje tonijn (of groente) staan die we er lekker doorheen kunnen gooien. De afgelopen weken zijn we wel creatief geworden met eten, want met 2 menu’s (rijst, soms met een beetje saus of yam, een soort aardappel, en elke dag verschijnt er een gekookt ei bij) bij het gastgezin begint dat soms wel wat tegen te staan. Maar met een beetje mayonaise, ketchup of een zakje satésaus wat in het pakketje vanuit Nederland zat(ja mama, we hebben gesmuld van het pakketje:)), eten wij ons buikje weer rond.
En af en toe kiezen we ervoor om het eten bij ons gastgezin even te ontlopen en gaan we met een aantal vrijwilligers een hapje eten. We schuiven rond 6 uur aan tafel en bestellen lekker patatjes met een burger. Om 7 uur begint mijn buik toch wel wat rommelen en om 8 uur heeft mijn buik nog meer trek. Na iets meer dan 2 uur wachten staat dan eindelijk mijn lekkere bord eten voor mijn neus. Ja je bent zo een paar uur verder…

Dus een middag vrij is hier wel wat anders dan in Nederland. Met alles wat je wil regelen moet je hier veel geduld hebben. En druk maken heeft helemaal geen zin, want dan beginnen er alleen maar meer zweetdruppels over je rug te lopen.
Toch lopen we met de organisatie van ons voetbaltoernooi erg goed op schema. De T-shirtjes zijn gekocht en ook het logo (bedankt Jeroen voor het maken daarvan, echt super) staat er al op gedrukt. Ze zijn super geworden. Aan het enthousiasme op de trainingen te zien, weet ik zeker dat ze allemaal erg trots op hun shirtje zullen zijn. Er moeten nog een paar dingen geregeld worden, maar we hebben er alle vertrouwen in dat het goed komt. Zolang de scholen op 7 april maar komen opdagen… In ieder geval zullen de middagen de komende twee weken wel goed gevuld zijn. Want ja, je bent zo een paar uur verder…

Allemaal groetjes van Hendrik!

Heel veel liefs,
Mayke